Ja, we weten het. Het is vandaag warm, morgen zal het nog warmer zijn en zo tegen het weekend vindt de zomerapocalyps plaats. Om te zorgen dat niet de héle mensheid naar de kloten gaan deze week werd er een Nationaal Hitteplan gelanceerd. Daar staan nuttige tips in, zoals dat je deze week niet midden op de dag in een skipak een triathlon moet gaan lopen of zoiets. Ook moet je alle bejaarden goed insmeren geloof ik, maar daar heb ik geen zin in.

Iets waar het hitteplan helaas niet op inspeelt is dat ietwat mislukte mensen in lelijke zomerkleren de wereld nog gefrustreerder gaan bejegenen dan ze bij doorsnee temperaturen al doen. Zo’n type zag ik eerder vandaag ook in gesprek met iemand. Ik kwam van een afstandje aanlopen en zag al gauw dat er een incidentje had plaatsgevonden. Gelukkig kwam ik net op tijd binnen gehoorsafstand om nog wat op te vangen.

“Ik probeer toch me excuses aan te biede?”, sprak een nogal verlopen vrouw. Ze had vettig haar, een lelijke bril, droeg verwassen kleding en deelde helaas vanwege het zomerweer de nodige drillerige stukken huid met de wereld om haar heen. Ze had het tegen een Oost-Europese vrouw. Die herkomst leidde ik af uit haar accent.

“Jaja, erst giellen, dan excoezes maken.” Een valide punt, oordeelde ik objectief. Het gillen had ik niet gehoord maar de Oost-Europese vrouw was er wel klaar mee en liep verder.

“Nou, dan niet hè”, sprak de verlopen vrouw. Daarmee leek de kous af, maar nee. “Vies vuil KUTWIJF!” Toen leek het alsnog wel mooi geweest. De verlopen vrouw draaide zich weg van de vrouw die ze nageroepen had.
Maar opeens bleek er bij haar nog een man in een scootmobiel te horen. “Kuthoer?” Opperde hij. Dat vond de vrouw goede input. Ze draaide zich weer om in de richting van haar aartsvijand, die intussen al aan de horizon begon te verdwijnen. In het kader van optimale communicatie werd het decibelkraantje nog wat verder opengedraaid.

“VUILE POOLSE KUTHOER! KRIJG DE KANKER!”

Wat een vertoon van klasse zo op de dinsdagochtend. Ik zei tegen een andere omstander dat ik het een rare manier van excuses aanbieden vond. Toen greep de groenteboer in. “Hohoho”, sprak hij al uit zijn winkel rennend, en verdomd: het werkte. Nu begon de verlopen vrouw excuses te maken aan de groenteboer.

Zelf ben ik toen maar doorgelopen. Het begint met excuses maken en voor je het weet kan zo’n man de vlektyfus krijgen met zijn nectarines. Het gebeurt volop met dit weer, maar in het hitteplan zul je er niks over lezen.