Recent zag ik onderstaande een advertentie van Western Union Money Transfer in een krant staan.
Ondanks het feit dat het weggeven van een goedkope voetbal aan mensen die drie keer minstens 100 euro verzenden een lichtelijk idiote marketingactie is in een tijdperk waarin je bijna een iPad bij een pak hagelslag krijgt, maakte deze advertentie toch wat herinneringen bij me los.
Dit exemplaar doet me echt denken aan de goedkope ballen waar we vroeger ook wel eens mee voetbalden op de parkeerplaats naast ons huis, waarbij van de muur uiteraard volop gebruik werd gemaakt. Mijn moeder schijnt er nog hoofdpijn van te hebben, maar dit terzijde. Doorgaans kregen we die bal dan ergens bij, want in onze jeugd, zo vlak na de oorlog, was dat nog het ultieme marketingwapen: een gratis bal bij de spaarrekening of het abonnement op de leesmap. Het was ook mogelijk er één los te zeuren tijdens een bezoek aan de Bristol: die anderhalve florijn kon er zo af en toe wel af, al gingen we dan vervolgens zeker anderhalf jaar niet met pa en moe naar de speeltuin toe. Nadat we dan 83 kilometer heen en terug naar school hadden gelopen, vanzelfsprekend door metershoge sneeuw, en een dubbele dienst in de mijnen hadden gedraaid, vonden we vaak toch nog tijd om even wat aan te rommelen met wat wij toen het ‘imitatielederen monschter’ noemden, alvorens van een welverdiende anderhalf uur nachtrust te gaan genieten in de bedstede. Meerdere broers en zussen, nichten en neefjes en ander loslopend tuig heb ik met mijn blote klauwen af moeten slachten om een plekje in de bedstee te verwerven.
Maar goed, die goedkope voetballen dus. Zoals je ze nu ook krijgt als je een fortuin naar je familie in Afrika overmaakt, zodat je nog even lekker kan ballen na een dienst van zestien uur als schoonmaker. Om te beginnen waren ook die ballen eerder hoekig dan rond te noemen. Je ziet zo al dat ‘ie alleen stuitert als je hem knalhard oppompt, en dan meteen zodanig dat baan en vooral landing van elk schot onmogelijk te voorspellen zijn. Al was dat, laten we eerlijk zijn, met een goede voetbal vaak net zo lastig. Op het kleine ruitje in de zijgevel van het huis kwam de klap ondanks het vedergewicht van de bal hard aan, en vaak ook. Drie keer over straat schuiven en de kleur was grotendeels vervaagd. Nog een keer of vijf schieten en de vlokken nepleer vlogen er met kubieke centimeters tegelijk vanaf. Aan het eind van de middag, soms zelfs al binnen het uur, kwam de binnenbal meestal door een losse naad naar buiten. Waarna het dan toch weer verbazingwekkend lang duurde eer we hem daadwerkelijk kapotstuk kregen. Daar kwam in mijn herinnering toch altijd weer het nodige geweld aan te pas. Maar ach: voetbalgeweld verbroedert, met name als het geweld op de voetbal zelf is gericht.
Moraal van dit verhaal: ik wil ook zo’n voetbal.
