Op het moment dat ik voor de derde of vierde keer in enkele dagen tijd een tas met ‘echt de allerlaatste kerstboodschappen’ aan mijn fiets stond te bevestigen, hobbelde er een vrouw in een rode scootmobiel voorbij. Het voertuig leek een soort lint van ongeveer anderhalve meter lang voort te slepen. Daar wou ik haar net op attenderen, toen tot me doordrong wat dat lintje was: het slangetje van haar zuurstoftank. In de tijd die het me kostte dat beeld te verwerken, ging het moment waarin ik haar op de situatie attent kon maken voorbij. Wel zag ik haar nog een paar keer flink aan haar sigaret trekken voordat ze de bocht nam en uit beeld verdween.

Toen ik zelf even later diezelfde bocht doorgefietst was, zag ik dat de vrouw haar scootmobiel stil had gezet. Ze zat aan het slangetje te trekken, maar dat was ergens bij de wielen vast komen te zitten. Wellicht had ze, naast een behoefte aan extra zuurstof tussen het roken door, ook iets aan haar benen, want uit de scootmobiel komen was blijkbaar geen optie. Kansloos aan het slangetje rukken was het devies, en haar niet geringe omvang maakte dat nog kanslozer dan het al was.

Nette, hulpvaardige en menslievende jongeman die ik ben, stopte ik bij de scootmobiel en zonder verder iets te vragen trok ik het slangetje achter een haakje bij één van de achterwielen vandaan. Gelukkig pakte ik de slang direct bij het neusstuk, dat in opmerkelijk vergeelde staat verkeerde. Ik besloot, eenmaal thuis, mijn handen met behulp van chloor en een staalborstel te schrobben tot ik mijn eigen botten kon zien. Met dat troostende vooruitzicht in gedachten gaf ik de vrouw het ranzige slangetje aan.

“Ken je hem ook effe op drie zetten?” Die zag ik niet aankomen, en dientengevolge drongen zich drie mogelijke antwoorden aan me op:
“Waar de fuck heb je het over, rare mevrouw?”
“Zal ik jou anders godverdomme even op drie zetten?”
“Ga je mee, lekker in je blote reet bij mijn onder de kerstboom legge?”

Gelukkig stopte er naast ons iemand op een scooter die blijkbaar veel meer ervaring had met lukraak op straat mensen helpen die een probleem met de zuurstoftank op hun rode scootmobiel hebben, want hij begon zonder verdere introductie of uitleg aan een knop te draaien die de zuurstoftank in de gewenste stand bracht. “Ik heb hem op drie gezet”, sprak de man. De vrouw bedankte ons, en wij vervolgden allen onze weg.

Zeker acht meter verder troffen wij elkaar weer bij het verkeerslicht. De twee gemotoriseerde voertuigen naast elkaar en ik daarachter. Het verkeerslicht sprong op groen. Dat was echter geen reden om zomaar te gaan rijden. “Op drie heb ik hem gezet”, brak de man op de scooter het gesprek weer open. Zelf heb ik het toen maar op een fietsen gezet.