Het gebeurde in filiaal van een bekende keten van goedkope textielwinkels. Dan kun je meteen gaan roepen dat ik er zelf om vraag, maar ik had gewoon een product nodig dat deze winkelketen verkoopt.

“Wat dan?”
Een product om vlekken uit kleding te verwijderen.
“Wat moet jij daar dan mee?”
Vlekken uit kleding verwijderen. Nog meer intelligente vragen?
“Nou, ik bedoel meer dat ik jou daar geen type voor vind.”
Maar wel om met vlekken in mijn kleren rond te lopen dus?
“Nee nee, zo bedoel ik het niet, sorry.” Kom maar even mee naar buiten jij.

Godverdomme. Wil ik een leuk verhaaltje vertellen en dan ga ik allemaal vervelende kutvragen aan mezelf lopen stellen. Wat ben ik toch een naar ventje, eigenlijk.

Anyway: die winkel dus. Ik stond bij de kassa en had nog één persoon voor me die wat moest afrekenen, en wel een bikinitopje. Mooi: het ging met een beetje fantasie over tieten, dus vooralsnog had ik het best naar mijn zin. Dat duurde uiteraard niet lang. Er bleek namelijk van enige verwarring sprake.

“Ja, welke maat is dit nou?”

Op zich staat dat in kleding doorgaans wel aangegeven. De verkoopster wist dat ook. Zij zocht en vond de maat gaf de informatie door aan de vrouw.

“Oh. Maar waar staat dat dan?”

Intussen begon ik al stilletjes te wensen dat ze helemaal geen tieten had zodat dit ons allemaal bespaard was gebleven. De verkoopster was gelukkig iets geduldiger en haalde het labeltje tevoorschijn. Ik wil het woord ‘openbaring’ niet te lichtvaardig gebruiken maar er ging wel dermate hard een lichtje bij de vrouw branden dat ik, teneinde niet aan de warmte die er van afsloeg te bezwijken, een flinke stap naar achteren deed. Het mysterie van kledingmaten en hoe ze te vinden was opgelost. Ze wist nu dat ze de juiste maat gevonden had en wilde afrekenen. Dat was dan 3 euro, alstublieft.

“Heeft u de bikini uit die bak daar gepakt?”, informeerde de verkoopster.
“Nee hoor, ik wil gewoon deze”, beantwoordde de vrouw een vraag die niet was gesteld.
“Ja, maar ik bedoel die bak daar. Op alles wat daar ligt krijgt u 50 procent korting.”
Na een korte stilte: “Ehm. Nee. Ik heb hem niet uit die bak gepakt.”
Na een nog wat langere stilte. “Want anders was ‘ie dus 1,50 geweest?”
“Ja.”
Na weer de nodige geruisloze seconden: “Ja, ik ben gewoon eerlijk hè.”

Volgens mij geloofde ze het zelf niet eens.