Ik reis graag met de trein, maar ik heb vervolgens ook graag de ruimte in die trein. Daarin word ik natuurlijk wel eens teleurgesteld. Toen ik gisteravond een vrij korte trein instapte die nog over Amsterdam moest wist ik wel: dit gaat druk worden. En inderdaad, in Amsterdam stapte er een gezin in, als volgt samengesteld.

Man: type kalende, windjack dragende suflul. Grijze vlek aan mijn rechterzijde.
Vrouw: gewoon lelijk, ik kan het niet anders formuleren. Niet dik, toch een paar kinnen, dood haar en een neus die eigenlijk terug naar de fabriek had gemoeten, en de algehele uitstraling van een ongestelde bosmarmot. Uiteraard recht tegenover mij gezeten.
Dochter: doorsnee meisje van circa 11 jaar, nog net te jong om aan een dagje Amsterdam met haar ouders te ontsnappen maar dat stiekem wel graag willend.

Wat opviel is dat de man met tussenpozen probeerde te communiceren met zijn vrouw en dochter tegenover hem, maar dat daar geen reactie op kwam. Dit herhaalde zich gedurende twintig minuten een keer of drie, vier. Toegegeven: het waren vrij loze opmerkingen en de man had een stem en intonatie waar je meteen diarree van krijgt, zo stuitend saai en zeikerig. Ik begon me al af te vragen of de man misschien overleden was en ik dankzij een niet eerder ontdekte gave degene zou blijken te zijn die ‘I see dead people’ op zijn CV kon zetten toen een volgende opmerking toch een reactie losmaakte.”

Man: “Met wie zit je te appen?”
Vrouw: “Niemand.”
Man, op dezelfde onverstoorbare toon: “Zit je met de NS te appen?”

De vrouw gooide haar hoofd in haar nek, bracht het vervolgens helemaal omlaag, en begon toen met rollende ogen vol onbegrip datzelfde hoofd te schudden, waarbij haar mond onvrijwillige stuipbewegingen maakte. Ik heb wel eens geilere taferelen mogen aanschouwen in de trein. Maar de man dacht daar blijkbaar anders over. Negatieve aandacht is immers ook aandacht, en dus ging hij door met loze opmerkingen maken.

“Je hebt wel lekker aan je conditie kunnen werken vandaag.”
“Over drie kwartier moeten we overstappen op Den Haag Hollands Spoor.”
“Heb je nog wat van Josien gehoord?”
“In Rotterdam is het 10 graden.”

Dat niveau. Ik kan de vrouw niet verwijten dat zij haar man telkens meewarig aankeek. Wel een stuk minder vond ik dat ze haar dochter hier in probeerde te betrekken. Die had met het zich voortdurend schamen voor haar ouders al genoeg aan haar hoofd. Dat haar moeder middels oogrollen en spastische hoofdbewegingen probeerde duidelijk te maken dat ook zij haar man een loser vond: ik vind het geen voorbeeld van glorieus ouderschap.

Intussen waren we Schiphol gepasseerd, en als ik met de trein over Schiphol moet is er één wetmatigheid: er stapt een groepje jonge vrouwen in met zakken Burger King-voedsel en dat gaan ze in die volle trein zitten opeten, waardoor de hele wagon naar uienringen en Whoppers gaat ruiken. Bovendien was ik de dag ervoor met een nieuw programma gestart in de sportschool, dus ik voelde mijn spieren wel en was aardig stram. Tussen dit gezin ingeklemd zitten bracht daar geen verbetering in. Mijn geduld en begrip, toch al geen zaken waar ik ooit prijzen voor ga winnen, begonnen ook wel zo’n beetje op te raken.

Maar het werd allemaal pas echt hemeltergend toen die suflul naast me ook een telefoon bleek te hebben. Want, en dit zag ik echt niet aankomen, dit leek hem wel een goed moment voor een foto. Je vrouw zit chagrijnig met haar telefoon te spelen, je dochter zou liever dood zijn dan hier met jou zitten, en jij denkt: screensavermomentje. Tijdens het rommelen in zijn jas, dat een goede minuut duurde, werd er uiteraard flink met ogen gerold. Niet geheel ten onrechte vroeg de vrouw toen zij de telefooncamera op zich gericht zag: “Waar is dat goed voor?”. Ik wilde het zelf eigenlijk ook net vragen. Maar de man bleef onverstoorbaar. Zeker 20 seconden hield hij de camera gericht alvorens één keer af te drukken. Al die tijd keek de vrouw vol haat in de lens. Leuk joh, zo’n dagje uit.

Toch kon het nog erger. Dit leek de man een uitgelezen moment om de affectie van zijn gezin terug te winnen door zijn eigen onnozelheid tentoon te spreiden. “Wat is nou weer een smiley-shot?”, vroeg hij zich hardop af. Ik wist het in alle eerlijkheid ook niet. Wel wist ik wat een oetlul was, maar goed, dat vroeg hij niet.

Vervolgens kwam wat ik alleen maar als één van de domste betogen ooit over technologie kan bestempelen. “Heb jij ook zo’n traag internet? Mijn internet is heel traag. Dat vind ik toch raar, dat je in de trein geen goed internet hebt. Wat kost zo’n treinstel? Een half miljoen euro? Dan kan je toch wel duizend euro aan goed internet uitgeven? Of ben ik dan weer niet zo slim?”. In mijn hoofd vroeg ik de man of hij überhaupt gebruik maakte van wifi in de trein, en dan nog, het was druk op het netwerk. In dit geval vond ik de reactie van de vrouw beter. Zij schudde haar hoofd en rolde met haar ogen. Dochterlief keek de andere kant op. Nee, echt: leuk, zo’n dagje uit.

Den Haag lag zelden verder van Amsterdam dan tijdens deze reis, maar we kwamen toch aan op het station waar ik naar verlangde. Mijn gezelschap van het afgelopen uur verliet mij. Even voelde ik een steek van medelijden. Het leek er op dat deze man niet doorhad, of niet door wilde hebben, dat zijn vrouw hem waarschijnlijk gaat laten vermoorden. Maar die menselijke emotie maakte snel plaats voor opluchting. Ik was vooral blij dat deze mensen weer opgerot waren. Dat er meteen twee Chinese meisjes met zakken sterk ruikende etenswaren voor in de plaats kwamen deed daar niets aan af.