Uitvaartdiensten moeten blijkbaar steeds origineler. Al tijden vóór hun dood zijn mensen bezig om ook na hun sterven anderen de loef af te steken. Voor al die mensen heb ik slecht nieuws: je hebt er niets aan. Je zult zelf immers dood zijn als het zover is.

Het is cultureel zo bepaald dat we in Nederland rouwig zijn als iemand die op een prettige manier deel uitmaakt van ons leven komt te overlijden. Net als bij ieder ander van mijn leeftijd zijn ook in mijn directe omgeving mensen overleden. Daar was ik verdrietig om, in meer of mindere mate. Natuurlijk kijk je bij iemands overlijden terug op zijn of haar leven. Maar het idee dat die persoon er niet meer is, en dat je hem of haar zult missen, overheerst. Rouwen is in de eerste plaats een egoïstische bezigheid, want het komt voort uit je eigen emoties.

De laatste jaren echter proberen steeds meer mensen over hun graf heen te regeren. Verdrietig zijn omdat die persoon dood is volstaat niet meer. Nee, we moeten juist het leven van de overledene vieren. Die overledene ligt natuurlijk niet in een gewone kist, nee, die is jaren geleden al met het hele gezin geschilderd in allemaal vrolijke kleuren. Iedereen draagt witte kleren, en er mag vooral niet gehuild worden. De overledene was namelijk zelf ook helemaal niet zo. Om die reden wordt er vrolijke, lichte, instrumentale muziek gedraaid. Want het moet wel leuk blijven, zo’n begrafenis.

Nou, geachte dode, hier heb ik een tegenvaller voor je: je bent dood. Je lichaam is dood, je persoonlijkheid is weg. Je kijkt niet goedkeurend en met een gelukzalige glimlach van boven op ons neer. Het is voorbij. We hebben je zo lang mogelijk boven de grond gehouden omdat we je niet kwijt willen, maar dat kan nu niet langer. We gaan je leven niet vieren. Dat had je zelf moeten doen, en hopelijk heb je dat ook gedaan. Je bent dood, wij zijn voor korte of langere tijd van slag en dan gaat het leven door.

Al dat originele gedoe is een vorm van vasthouden aan het leven, en dat is nou net het enige dat niet meer kan. Weet je wat jullie kunnen verwachten als mijn tijd is gekomen? ‘Waarheen, waarvoor’ van Mieke Telkamp. Geen tapas, gewoon droge cake, weg te spoelen met lauwe thee of slappe koffie. Eén plak cake per persoon, meer niet. Geen gepersonaliseerde kist, gewoon de goedkoopste, van vurenhout. Ik ga de rest van mijn leven nadenken over een zo zware en clichématig mogelijke uitvaart. Uitvaartdiensten zijn niet bedoeld om je gemakkelijk te voelen. Wat nou, mijn leven vieren? Janken zullen jullie!