Ik liep vanuit de supermarkt naar mijn fiets, om die van het slot te halen en vervolgens in één vloeiende, robuust-sensuele beweging naar huis te pedaleren. Hooguit een meter verderop stond een vrouw haar fiets rijklaar te maken. Vóór haar stopte een dame, ook al op de fiets. Niet dat bewegen nog veel zin had; het beste was er in alle opzichten wel af.

“Mag ik wat vragen?”, brak zij het ijs.
“Aan mij?”, vroeg de vrouw van mijn leeftijd.
“Ja”, luidde het antwoord.
Het mocht, een vraag stellen.
Nou had ik zelf, tongvaltechnisch en op basis van de algehele uitstraling van de vrouw, al niet het idee dat ze de weg kwam vragen. Ik had daarom mijn blik vast afgewend, voorvoelend dat ik hier niet bij betrokken wilde raken.

Ik had gelijk.

“Hou je van dieren?” Dat bleek de vraag te zijn.
“ehmmm….wat?”, aldus de terechte reactie.
“Gewoon, hou je van dieren?” Op een toon die impliceerde: ik heb toevallig een stapel dierenplaatjes bij me en zoek er een liefhebber voor.
“Ja, ik hou van dieren, ik had vroeger een hond”, antwoordde de jongere vrouw. Ze deed dat met enige opluchting. De vragende vrouw bleek vooralsnog niet gek te zijn.
“Weet je dan wel waar dat kraagje van jouw jas van is gemaakt?”

Aha. Hier kwamen in sneltreinvaart hele hordes apen uit mouwen gegierd. Mevrouw was op kruistocht. Terwijl ik mijn fiets uit het rek haalde besloot ik een bijdrage te leveren aan het gesprek. Ik richtte me tot de vrouw die redelijk in de val zat van de kruisvaarder te fiets.

“Ik geloof niet dat ze zozeer een vraag wilde stellen”, sprak ik.
“Nee he?”, beaamde ze.
“Nee, dit zou wel eens een betoog kunnen worden. Succes ermee!”

En ik fietste weg, want dat leek me wel verstandig.