Vanaf mijn werk liep ik even het naastgelegen station in om bij de drogist wat pijnstillers te kopen. Die bleek ik met dank aan mijn medemens wel weer nodig te hebben ook.

Terwijl ik in de winkel vrij snel vond wat ik zocht, zag ik een andere klant wat meer moeite hebben  om de producten van zijn gading te vinden. Maar toen ik stond af te rekenen meldde ook hij zich bij de kassa’s. Die waren toevallig allebei bemand, dus meneer was meteen aan de beurt.

“Waarmee kan ik u helpen?”, vroeg de caissière.
“Onze lieve heer”, sprak de man.
“Oh mijn god”, mompelde ik al rollend met mijn ogen.

Thematisch gezien zaten de man en ik dus in hetzelfde aandachtgebied, zij het met verschillende invalshoeken. Zelf wilde ik namelijk vooral gillend wegrennen, met name uit angst dat die gast zijn evangelie kwam verkondigen. De man bleek met zijn opmerking over de lieve heer echter bezig zo’n beetje de slechtste grap aller tijden in te leiden. Hij hield namelijk twee bussen deodorant in de lucht en riep: “Snap je hem? Onze lieve heer? Deo?”

Ik snapte hem een beetje, in die zin dat ik ongeveer weet dat Deo een soort benaming voor de bekende sprookjesfiguur God is. De dames achter de kassa wisten dat niet, of kwamen er op dat moment even niet op. Dat kon ik ze niet kwalijk nemen. De grappenmaker wilde echter van geen wijken weten. “Jaha, zo heb ik altijd onze lieve heer onder mijn armen!”

Hij probeerde nog meer van zulke hilarische opmerkingen te maken, maar ik zuchtte in reactie op zijnlaatste opmerking zo hard en verongelijkt dat zijn monoloog abrupt stilviel.  Missie volbracht, afgerekend in een tempo waar zelfs Usain Bolt “doe eens rustig joh” van zou zeggen en wegwezen.

Maar daar bleef het uiteraard niet bij.

Nog geen vijftien meter buiten de drogisterij zag ik iemand heel raar vallen. Zo raar dat ze meteen weer opstond en achteruit begon te huppelen. Ze viel zelfs zo raar dat er, terwijl ze achteruit huppelde, iemand anders heel expressief rondjes om haar heen begon te draaien.  In mijn ooghoek zag ik nog een paar van die serieus kijkende pipo’s in moeilijke broeken aankomen, maar wat zij verder aan expressionistisch gedans te melden hadden, heb ik niet afgewacht. Mijn aanvankelijke impuls om gillend weg te rennen bleek toch weer de enige juiste.