Het blijft me verbazen wat ze in het tijdperk vóór de videoclip zoals we die nu kennen allemaal bedachten om de nieuwste plaatjes van artiesten visueel te omlijsten. Opvallend vaak heeft wat we zien werkelijk niets te maken met wat we horen.

We kijken bij mij thuis graag naar 192 TV. Als er niets naar onze smaak op de andere kanalen is (en dat gebeurt geregeld) zetten we deze zender op. Het aanbod: videoclips uit met name de jaren ’60, ’70 en ’80 van de vorige eeuw. De zender geeft op de eigen site aan zowel hits als flops te vertonen, wat de vermakelijkheid van het geheel alleen maar vergroot.

De videoclip zoals we die nu kennen werd bij mijn weten pas ergens in de jaren ’80 echt gemeengoed. Maar de televisie was er al ruim voor die tijd. Oudere videoclips zijn dan ook vaak registraties van optredens, live of geplaybackt,  ter promotie van het plaatje in kwestie.  Maar de moderne videoclip is niet van de ene op de andere dag ontstaan. Daar is een lange periode van dingen uitproberen aan voorafgegaan. En die periode is met afstand de meest interessante .Want de ideeën waren vaak niet bijster goed en dat weerspiegelt zich in de uitvoering. Het komt ogenschijnlijk vaak op het volgende neer:

We hebben een artiest met een liedje.
We zijn ergens, niet zelden een weiland, bos, kasteeltuin, natuurgebied of water.
We hebben een camera.
We hebben precies zes minuten om iets te filmen.

Van alle clips die ik op 192 TV heb gezien is dit voorbeeld wel één van de meest opmerkelijke filmpjes. Om het bovenstaande rijtje even langs te lopen.

We hebben de Supremes met het nummer ‘Where did our love go’.
We zijn in Parijs, op de Champs-Élysées.
We hebben een camera en precies zes minuten om iets te filmen.

Weet je wat? We laten deze wereldberoemde artiesten zonder ook maar iets vooraf te hebben geregeld, zonder dat iemand weet wat er aan de hand is en dus met alles risico’s vandien, lekker door het Parijse verkeer huppelen. Je ziet de doodangst in de ogen van Diana Ross, en terecht: haar voet wordt op zeker moment bijna zonder verdoving geamputeerd door een 2CV. Zoiets moet de achterste dame, Florence Ballard, ook zijn overkomen, want haar zien we een sprintje trekken om weer bij de andere twee aan te kunnen sluiten en uit de maat verder te huppelen.  Mary Wilson loopt dan nog enigszins veilig in het midden, maar ook zij straalt uit: ik was liever niet hier.

Er is welgeteld één verstandig handelende persoon bij deze clip betrokken, en dat is de agent die de dames na een paar minuten van de weg haalt. Ik meen te bespeuren dat ze dit niet heel erg vonden. Maar ach: het is goed afgelopen, en vermakelijk is deze clip zeker.