Ik was er getuige van hoe een man voor altijd alle meningsverschillen met zijn vrouw verloor.

Er liep een ouder echtpaar mijn kant op. Ik schatte ze op meer dan veertig jaar met elkaar getrouwd, waarvan ze er al ongeveer 31 op elkaar waren uitgekeken. Ze wilden allebei op zich wel in dit winkelcentrum zijn, maar met elkaar, dat hoefde niet zo nodig.

Aan het ietwat rood aangelopen en verwrongen gezicht van de man zag ik dat ze het niet met elkaar eens waren. Mensen die een relatie met elkaar hebben verschillen over het algemeen vaak zat van mening, en soms gebeurt dat in het openbaar. Dat een man vrijwel nooit echt gelijk zal krijgen als zijn vrouw het niet met hem eens is weerhoudt ons er niet van het te blijven proberen. Op die ene keer dat het wel lukt kunnen we decennia voort.

Die ene keer, daar was voor deze man echter geen sprake van. Op het moment dat we elkaar passeerden hoorde ik de vrouw de onsterfelijke woorden spreken:

“Ja, maar ík heb gelijk.”

De man sputterde nog wel wat tegen, maar de strijd was voor altijd verloren. Hij kon net zo goed de dichtstbijzijnde tattooshop binnenlopen en ‘Mijn vrouw heeft gelijk’ op zijn voorhoofd laten krassen. Hier werden geen argumenten meer uitgewisseld, nee, deze vrouw had haar eigen gelijk gewoon tot allesoverheersend instrument en definitief eindstation van alle meningsverschillen verheven.

“Ja, maar ík heb gelijk.” Probeer daar maar eens een speld tussen te krijgen.